Χριστός Ανέστη κι Αληθώς... Νικόλας Αλεξανδρινός.

Θεία Λαμπρή Ανάσταση τα σήμαντρα του κόσμου Σαν σήμαναν χαρούμενά το νέο στους ανθρώπους Μικροί μεγάλοι γέροντες Μανάδες με μωράκια Πιστοί και μη πιστεύοντες κρατώντας τη λαμπάδα Μπρος στην αυλή της εκκλησιάς Φορώντας τα καλά τους Όπως και όλων οι ψυχές Στα πρόσωπα που λάμπουν Το ίδιο ο θόλος τ’ ουρανού Ο άστροκέντημένος Τα βροντερά βεγγαλικά Τον βάφουν χρυσαφένιο Θυμάμαι στο μικρό χωρίο σαν ήμουνα παιδάκι Στο δεύτε λάβετε το φως σαν άρχιζε να ψάλλει Με τρις λαμπάδες ο παπάς στην κορυφή της σκάλας Κι απ' τα’ αψηλό καμπαναριό το νέο η καμπάνα Νύχτα Λαμπρή Ανάσταση Ευχές να ανταλλάσουν Χριστός Ανέστη κι Αληθώς Ενώ το φως μοιράζουν Μα κι αναστάσιμα φιλιά Το βράδυ της αγάπης Που η αυλή της εκκλησίας Στο νου μου ήρθε πάλι Η επιστροφή στο σπιτικό σαν τους ιεροφάντες Στο μονοπάτι το στενό κρατώντας τις λαμπάδες Ανεμοφράκτη βάζαμε θυμάμαι την παλάμη Όταν η φλόγα χόρευε ταγκό με τ’ αεράκι Απ τη λαμπάδα έτρεχε Όσο κερί λιωμένο Χωράε στο λακκάκι της Καυτό και μαζεμένο Στο χέρι που την κράταε Μέχρι να πάμε σπίτι Ένα στο νου μας είχαμε Το άγιο φως μη σβήσει Ο πρώτος είχε την τιμή και την ευχή της Μάνας Το λαμπερό καντήλι της με 'κείνου τη λαμπάδα Στο εικονοστάσι άναβε κι έφερνε απ το τραπέζι Τα κατακόκκινα τα αυγά για το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !!!!!