Πόλεμος... Κτενά Ρούλα.

Χάρτινος πύργος

όνειρα και ελπίδες,

πέσαν στο χώμα.

*

Παιδικές φωνές

σε κουρνιαχτό και σκόνη,

σβήσαν για πάντα.

*

Ιαχές μίσους

τρομάζουν τον αέρα,

βόμβες θανάτου.

*

Αίμα αθώων

ποτίζει τα λουλούδια,

σπασμένες γλάστρες.

*

Φόβος πλανιέται

ήχησαν απόκοσμα,

σειρήνες γύρω.

*

Χτυπούν καμπάνες

μα για καλό δεν είναι,

ούτε για γιορτή.

*

Παρακαλώ Σε

Ω, θεέ του ελέους,

τιμώρησέ τους.

*

Μάνα μου μην κλαίς

Δεν πονάω πια τώρα,

ονειρέψου με.

Φοβάμαι!

Έμεινα μόνος. Παντού ερείπια, σκόνη, κλάματα, θάνατος.

Ξύπνα μην κοιμάσαι άλλο μάνα! Νυχτώνει και φοβάμαι το σκοτάδι.

Μίλα μου,πες μου εκείνο το τραγούδι της ειρήνης, εκείνο που όλοι ελεύθεροι γιορτάζουν σε χωράφια με παπαρούνες κόκκινες.

Γιατί σφάλισες τα μάτια; Ξύπνα!

Δεν θέλω πια να παίξω άλλο το παιχνίδι του πολέμου.

Σου το ορκίζομαι μάνα,δεν το γκρέμισα εγώ το σπίτι μας.

Κοίτα! Χάρτινο είναι το τουφέκι. Νά,έχω ζωγραφίσει πάνω του μια μαργαρίτα.

Ξύπνα, σήκω,θα έρθει πεινασμένος ο πατέρας.

Μάνα , διψάω και πρέπει να με πλύνεις.

Δεν ξέρω γιατί έχω κόκκινο πουκάμισο. Άσπρο δεν μου φόρεσες το πρωί;

Και εσύ γιατί φοράς κόκκινο φουστάνι; Δεν μου αρέσει το κόκκινο μάνα..

Έλα, ξύπνα να φορέσουμε πάλι άσπρα .

Δεν μου μιλάς! Θύμωσες που δεν έφαγα όλο το ψωμί μου,μα δεν φταίω,δεν πρόλαβα.

Άνοιξε τα μάτια σου ! Δεν είναι κανείς γύρω ,όλα γίναν θάνατος!

Δως μου το χέρι σου να το κρατώ ,να μην φοβάμαι.

Να! Θα ξαπλώσω λίγο δίπλα σου κι εγώ .

Όλα γύρω μας βάφτηκαν κόκκινα.

Αύριο που θα ξυπνήσουμε,να φορέσουμε πάλι άσπρα,όπως πριν.

Κοιμήσου μάνα, είμαστε αγκαλιά.

Δεν φοβάμαι πια.

Όλα τώρα γίναν φώς!

Τρέξε μάνα,όλοι έφτασαν στις παπαρούνες!

Ονειρέψου με......

Κτενά Ρούλα