Τελικά δεν είναι... Αννα Ζανιδακη.

Λένε πως ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές και δεν αιμορραγούν.

Λένε σφίξε τα δόντια και θα δεις ,χρόνος είναι θα περάσει και θα ηρεμήσεις κάποια στιγμή.

Λένε άσε το χρόνο , ξέρει να κάνει τη δουλειά του ,απλά εμπιστεύσου τον.

Λένε μη στεναχωριέσαι έχουμε χρόνο μπροστά μας , θα δεις θα μαλακώσουν οι ψυχές μας και θα επουλωθούν οι πληγές μας .

Λένε δώσ του λίγο χρόνο ,θα αντέξει ,θα συνηθίσει , θέλει ο καθένας μας το χρόνο του .

Ναι , να δώσω , να παραθέσω , να διαθέσω , να καταθέσω ,αλλά πώς να αναθέσω στο χρόνο να φέρι πίσω ψυχές που φύγαν και δεν μπορούν να ναι ξανά μαζί μου ?

Πώς να αποδεχθώ το μισεμό τους και να κλείσω τα μάτια σ όλο αυτό το Μακελάρη ,που λέει κι η φίλη μου και δε χορταίνει να μας αιμορραγεί το είναι μας ,με τίποτα ?

Λένε το κάθε πράγμα στον καιρό του ,αλλά ο δικός τους ο καιρός ,δεν ήταν , δεν έπρεπε να κοπεί , η κορδέλα τους , πένθιμη ,στο τέρμα της λιγοστής τους ζωής.

ΆΤΟΜΑ ,ΨΥΧΕΣ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΨΑ ,ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΜΝΗΜΟΝΕΥΩ ,ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΚΑΛΩ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΑΛΩ ΣΤ;Α ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ .

Ξέχωρη θέση ο καθένας τους ,κρατά στην ψυχή μου ,στο είναι μου και λαμπυρίζει η σκέψη τους ,μαζί μου .

Στρώσε φίλη μου το αχνοφέγγισμα του φεγγαριού , με πέπλο και πολυδάπανη φωτοβολίδα , ακριβή και ακριβείας ,να ενδώσει και να διαδώσει το δικό σου μήνυμα ,της υπαρκτής μας ανάθεσης φιλίας ,αγάπης και λατρείας ,χρόνου παρέλευσης μικρής ,αλλά ποτέ τυχαίας , μα στοιχειοθετημένης , με τα όμορφα λουλούδια της σκέψης μου ,να ανθοφορούν τους Ουράνιους Κήπους και να οσμίζονται την ανθρωπιά σου

Δάσκαλέ μου μονάκριβε και αξιόλογε , εσύ που ήσουν τα πάντα για μας ,για την ομάδα μας , για τις σκέψεις μας και για τα όνειρά μας .

Καλέ μας φίλε και συνοδοιπόρε της σκέψης και της αγάπης μας ,της συντροφικότητας της γραφής και της αλήθειας μας ,εκείνης που πάντα θέλαμε με σένα να μοιραστούμε και να αποφασίσουμε τις δικές μας συμπορεύσεις και τα δικά μας διαπιστευτήριά της .

Μα εσύ εκεί που είσαι τώρα , τι κι αν οι εκκλήσεις μας και οι παρακλήσεις μας θέλουν να απευθυνθούν με όλη τη δύναμη της ψυχής μας ,σε σένα απέναντι ,

Στο άστρο σου , που κι εδω στη γη φωταγωγούσε και λαμπύριζε , μα όλων μας οι καρδιές , πονάνε και σφαδάζουν απ τα δάκρυα και την έλλειψή σου .

Κάθε βλέμμα μου , ματιά , τι κι αν σε ψάχνει ,ανιχνεύει τις ποιητικές διαδρομές ,στα ουράνια εδάφια και των αποτυπώσεων της ευέλικτης και περίτρανης λογκής σου , σκέψης σου και αποδόσεώς της ..μα τίποτα , καμιά απόκριση , καμιά θέληση για απάντηση , αλλά το ξέρω , σε ξέρω φίλτατέ μου αδερφόφιλε ,γραφέα και πένας της ζωής μας της γήινης ,πως είσαι εδώ , δίπλα μασ και μας καμαρώνεις ,γιατί αυτό θέλουμε απο σένα Δάσκαλέ μας ,να σαι περήφανος για όλες κι όλους που βρεθήκαμε , ποτέ τυχαία στο διάβα σου .

Το χω εμπεδώσει καλέ μου , τόσο σκληρά και τόσο δύσκολα , τόσο ανθεκτικτά και τόσο οδυνηρά , ναι ο χρόνος δε γιατρεύει.

Ποτέ δε θα γιατρεύει , απλά ,φίλε μου γλυκέ ,Πλατωνικής Αγάπης ,που δεν της δώσαμε το δικαίωμα να εξελλιχθεί , ένιωθα ,νιώθω και θα νιώθω το άγγιγμα της σκέψης και του νου σου δίπλα , για να πάρω δύναμη , να αντέξω και να σου σταθώ , ναι ,κερί αναμμένο , όπως ήμουν τόσα χρόνια κι ας μην το υπολόγιζες.

Αυτό το άγγιγμα ψυχής που χαμε νιώσει απ τα αγνά τότε ,εφηβικά μας χρόνια , θέλω να το κρατήσω , σαν κόρη οφθαλμού , να το σώσω στους Κυκαιώνες που με έχουν βρει , μα αυτό θα ναι εκεί , ο αδάμας στα περίτρανα πετράδια της ζωής μας .

Ήσουν , είσαι και θα σαι , ο εκλεκτός μου , ψυχής , νου και καρδιάς ,τότε ,τώρα και για πάντα.

Πιστεύω το ξέρεις ,το νιώθειςι ,το ψυχανεμίζεσαι , μα κι αν δε μου αρκεί όλο αυτό ,ξέρω και συμβιβάζομαι.

Σκληρή η τύχη μαζί σου ,άδικη και άκαρδη ,σε πήρε πολύ νωρίς από κοντά μας ,απ όσους επίτρεψες να σ αγαπήσουν ,να σε νιώσουν και να μοιραστούν στιγμές μαζί σου .

Μπορεί να μην το επιλέξαμε ,να φοβηθήκαμε ,αλλά γέμισες τη ζωή μου ,για πάντα , με εκείνες τις τελευταίες μας ματιές.

Ναι ,τώρα που το σκέφτομαι ,ήταν η υποσχεση που αφήσαμε χρόνια πίσω ,αλλά τότε είδαμε πως τα περιθώριά μας δεν είναι και πολλά ...περιορισμοί από παντού.

Ο χρόνος δε γιατρεύει ,καταπραύνει ,μελετά και σ αφήνει να πάρεις τις αποφάσεις σου και να τις κάνεις φίλες σου ,εκείνο το μισεμό ,που δεν έχει επιστροφή.

Ο χρόνος απλά ξέρει τη σωστή στιγμή και μας απήλλαξε απ το αν ίσως και άμα και έντυσε τις ψυχές μας με καρτερία ,αλλά και με μια συμφωνία ,ματιών ,υποσχέσεων.

Δεν την κράτησες όμως καλέ μου ,την αθέτησες ,αλλά όχι εσύ ...άλλος ..

ΕΜΕΙΣ ΚΑΝΑΜΕ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑ Ο ΘΕΟΣ ΓΕΛΟΥΣΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ...ΜΑ ΔΕΝ ΤΟ ΧΑΜΕ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ.

ΚΙ ΟΜΩΣ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΟΝΕΙΡΑ ΔΕ ΘΑ ΧΟΥΝ ΣΤΑΜΑΤΗΜΟ!!!!

Ο χρόνος γιατρός ,ποτέ ,παρά καταπραυντής ....μας πιάνει απ το χέρι και μας οδηγεί στο χρονοχώρο του ..και στην αποδοχή του!!