Πόσες φορές δε νιώσαμε να μας πλακώνει την ψυχή ,
να θέλουμε να φύγουμε ,να απεγκλωβιστούμε απ τις
σκέψεις ,μα εκείνη , εκεί να δηλώνει την
παρουσία της ,να μη μας αφήνει ήσυχους?
Πόσες φορές δε θελήσαμε να δούμε και να καταλάβουμε
τι ήταν εκείνο ,που δεν την τοποθετούσαμε μια και καλή ,
πάνω ,σε σχέσεις , σε δεσμούς , σε γάμους ,
σε διαπροσωπικές επικοινωνίες ?
Πόας; φορές δεν παλέψαμε ,ζωντανοί νεκροί ,
με τα συστατικά εκείνα που δε λένε να μας αφήσουν
σε ησυχία και παρατείνουν τους δικούς μας αργούς
θανάτους ,με ζώσες υποστάσεις ?
Πόσες φορές δεν έχουμε πιάσει τους εαυτούς μας ,
να αναζητούν να την τοποθετήσουν , αλλά κάτι
να μη μας αφήνει να την επιλέξουμε ?
Πόσες φορές δεν πείσαμε τους εαυτούς μας ,πως είναι
βαριές και δε θα αντέξουμε να τις δούμε , μετά από
κάποια χρόνια ,να ποδοπατούν τα όνειρά μας ,
τις ζωές μας ολόκληρες ?
Πόσες φορές δεν αντισταθήκαμε στα ένστικτά μας ,
που διαδήλωναν διαμαρτυρίες , τις ατασθαλλίες του
νου μας και μας υποδείκνυαν ,πως ήταν η ώρα ,
η τελεσίδικη και η αποφασιστική ?
Πόσες φορές δεν εξαγριωθήκαμε με τους εαυτούς μας ,
για τις ευκαιρίες που δώσαμε , που δίνουμε ,αλλά
μάθαμε βλέπετε ,να μην κόβουμε φτερά ,
Για μένα ,ήρθε η ώρα , η στιγμή ,που η ταφόπλακα
αυτή έχει τοποθετηθεί ,σε συναισθήματα τέτοια ,
που κάθε άνθρωπος , θα θελε να ζήσει ,απλά ,
αγνά ,φιλικά .
Αλλά και με κάποια ιδέα , αγάπης ,έρωτα μεν ,
αλλά όταν δεις πως χωλαίνει η αλήθεια του άλλου ,
απλά ,αποφεύγεις ,απομακρύνεσαι και η αξιοπρέπειά σου ,
παίρνει το σκήπτρο και θέτει αυτή την πλάκα .
Ναι , ήρθε η ώρα της , η τιμητική της και τώρα πια ,
είναι εδώ δίπλα μου , νοερά μεν ,αλλά βάσιμα και σταθερά ,
που είναι σα να τη βλέπω απέναντί μου .
Καλογυαλισμένη , καλοφτιαγμένη , μα πάνω απ όλα κρύα ,
παγωμένη , σαν τα αισθήματά μου αυτά ,που προκλήθηκαν
και ακάλεστα, πάλεψαν να διαπραγματευθούν την παγωνιά τους.
Τη θέλω καλοδιατηρημένη ,να αντέξει στο χρόνο ,
καθώς τώρα πια ,όλα εκεί , ενθάδε κείται , η αγνή ψυχή ,
που την άλωσαν ,ή επικαλέστηκαν σ όνομα ,λαθραίας αγάπης ,
ποτέ αληθινής ,αλλά μάταια το υπέθεταν ,καθώς η δική μου
διαίσθηση ,ποτέ δε με διαψεύδει και έτσι , τα αφήνω όλα πίσω ,
στα πέτρινα εκείνα χρόνια !!!!
Μα τώρα ,ούτε καν μ αγγίζει εκείνο το πέτρωμα ,
αφού το γλυκαίνει η αίσθηση της επιτακτικής μου ανάγκης ,
για δική μου αναζωογόννηση και αναζωπύρωση ,
των αισθυμάτων για τη ζωή και τη μακροβιότητα του έρωτά μου
απέναντί της .
Δεν είναι παρά η γραφή μου , μοναδική μου αγάπη και λατρεία ,
πάθος και νοιάξιμο , για καλυτέρευσή της και ανταπόδοση
της αγάπης σας ,απέναντί μας !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου