Και τη φωτιά τη σβήνεις με φωτιά
Και τη φωτιά τη σβήνεις με βροχή.
Έτσι μου μήνυσε ένα δέντρο.
Στάζουν τα δάκρυα στα δέντρα που πληγώσαμε.
Πλημμύρες τα δάκρυα από άκρη σε άκρη
Η χρονική στιγμή δεν έχει ούτε και εδώ
σημασία μόνο η ενέργεια τη στιγμή της πράξης.
Το δάκρυ κυλά χωρίς σταματημό
σαν ένδειξη ένδειας ψυχικής.
Στα δέντρα που πληγώσαμε...
Στα δέντρα που πληγώνουμε...
Στις μιαρές πράξεις των χειρών...
Δικαίωση ζητούν και τιμωρία για την τόση ύβρη.
Μα τελικά ποιός νιώθει ενοχή;
Τόσοι πολλοί μα τόσοι φυγάδες και δραπέτες
κάθε ανάληψης ευθύνης. Δεν είμαι εγώ ούτε και εγώ...
Κανείς ποτέ δεν φταίει...
Μα το ερώτημα μένει πάντα καυτό. Τελικά τις πταίει;
Κανείς ποτέ δεν αναλαμβάνει την ευθύνη
Μοναδική και κατ'εξακολούθηση πρωταγωνίστρια
η ίδια ύπαρξη της μόνιμης αδιαφορίας.
Ειρήνη Λεοντάρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου