Η Σαπφώ Νοταρά μού είχε πει ότι ήθελε να έχει ένα δικό της θέατρο για να κάνει αυτό που πάντα επιθυμούσε. Στο Μεσοπόλεμο, όταν ήταν νέα και ωραία, την είχε ερωτευτεί ένας εργοστασιάρχης από την Αλεξάνδρεια και της είχε υποσχεθεί ότι αν τον παντρευόταν, θα της έχτιζε τρία θέατρα. Της λέω: ''Μα Σαπφώ, γιατί δεν τον παντρεύτηκες τον άνθρωπο αυτό, να αποκτήσεις και τα θέατρα;'' ''Γιατί δεν τον αγαπούσα, βλάκα!!'', μου απάντησε θυμωμένα. ''Έπρεπε να θυσιάσεις τα προσωπικά σου αισθήματα χάριν της Τέχνης'', της ξαναλέω. ''Ηλίθιε!!...'' μου απάντησε έτοιμη να εκραγεί. ''Αυτός ήταν ένας βιομήχανος, χημικός, εργοστασιάρχης, που έκανε πειράματα και είχε παραμορφωθεί. Σαν τον Φρανκενστάιν είχε καταντήσει!!..'' ''Αυτό ήταν το μοναδικό σου αμόρε, Σαπφώ;'' τη ρώτησα αμέσως. ''Όχι, άρρωστε!..'' ούρλιαζε εκτός εαυτού. ''Μάθε λοιπόν, ότι '45, στον Εμφύλιο, με είχε ερωτευτεί ένας αντάρτης. Αλλά δυστυχώς τον εκτελέσανε...'' Εδώ η φωνή της έσπασε, τα μάτια της γέμισαν δάκρυα και το κεφάλι της έγινε μολυβένιο και βαρύ από μία απέραντη θλίψη που την ξερίζωνε από την πραγματικότητα, και την παρέσυρε στα ερέβη του δικού της περίκλειστου κόσμου. Γιώργος Μανιώτη. (Απόσπασμα από το βιβλίο του Αντώνη Μιχ. Πρέκα - Σαν Παλιό Σινεμά.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου