Τετέλεσται.... Μπέττυ Κούτσιου.

Εκείνη δεν λογάριαζε τίποτα από το παρελθόν. Ότι είχε περάσει
είχε πεθάνει, όπως ακριβώς είχε πεθάνει η ίδια τόσες φορές για
να ζήσουν οι άλλοι. Ο εχθρός είχε πάρει από εκείνη το αίμα του
πίσω.  Δεν φοβόταν κανέναν. Δεν χρωστούσε.

Δεν αιμορραγούσε πια. Πονούσε. Με αυτόν τον γλυκό πόνο που
νιώθουν οι άνθρωποι όταν χάνουν τα πάντα και μένουν μόνοι.

Εκείνη δεν λογάριαζε πάρα μόνο το αύριο.
Το αύριο έκρυβε μέσα του όλη την δύναμη που χρειαζόταν
για να σταθεί πάλι η ψυχή της στη θέση της.

Κανένα νέο ψέμα δεν μπορούσε να επανορθώσει την
κατάρρευση του προσώπου της. Μόνο η αλήθεια θα την έσωζε.

Η καρδιά της δεν θα ξεχάσει. Ίσως ή τουλάχιστον όχι αμέσως.
Ποιος άραγε θα κατευθύνει σωστά μία καρδιά που έχει συνηθίσει,

οι άλλοι να την οδηγούν στο κενό;

Περνούσε τις νύχτες της προσπαθώντας να συλλάβει αυτό
το αύριο και τις επόμενες νύχτες όλα πιά θα ήταν τετελεσμένα.

Είχε προκαταβολικά νικήσει.