Μαμά φοβάμαι , η ζωή φεύγει γρήγορα ,
όσο μεγαλώνω σου μοιάζω ...
Θυμάμαι τα μαύρα σου μάτια ξάστερα καθαρά
που ήξερα πάντα να διαβάζω , μα ποτέ δεν στο είπα,
να με κοιτούν γεμάτα νοσταλγία , και θλίψη μαζί,
κάθε φορά που ερχόταν η στιγμή του αποχωρισμού,
μα κλεινοσουν στη σιωπή ...
Τώρα άρχισα κι εγώ να σιωπώ ...
Θυμάμαι, το τελευταίο σου χαμόγελο,
κι ήμουν εγώ η αιτία, σε έκανα να γελάσεις,
με την καρδιά σου, πάντα θα ηχεί στ αυτιά μου ...
Τώρα γελώ κι εγώ πάντα , ίδια σαν εσένα ...
Μαμά φοβάμαι , οι άνθρωποί πονάνε, ποτε δεν μου
το είπες, μου έλεγες πάντα, να αγαπώ τους ανθρώπους
γιατί μέσα σ αυτούς είσαι κι εσύ ...
Τους αγαπώ Μαμά , κι ας πληγώνουν ...
Μαμά, χανόμαστε, πανε λιγα χρόνια που έφυγες,
μα απ την καρδιά μου πότε ...
Αρχίζει να ξεθωριάζει η μορφή σου, παλεύω κλείνοντας
τα μάτια, να την κρατήσω ζωντανή, αλλά θολώνουν,
και δεν μπορώ να σε δω ...
Συγνωμη Μαμά , δεν θέλω να σε στεναχωρώ,
μα μου λείπεις, μου λείπεις πολύ , μ ακούς ...
Πουθενά δεν μιλάω για σενα , μου είπαν μεγάλωσα,
δεν είμαι παιδι , όμως όταν σε σκέφτομαι, γίνομαι Παιδί,
και μόνον την αγάπη μου βλέπω μεγάλη για σενα ...
Σ'αγαπώ Μαμά ... Μου λείπεις Μαμά ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου