Γυρνάω στις ακρογιαλιές
και ψάχνω να σε βρω...
καταμεσής του πέλαγου
να κρατάς στίχους.
Και παρακαλώ την θάλασσα
να μην τους βρέξει.
Στεγνούς, καθαρούς, να τους
αφήσει.
Η μόνη μου έγνοια αυτή.
Σκλάβα του απόκρυφου,
δραπετεύω απ 'τις δικές μου
λέξεις,
για να φυλακιστώ στις δικές σου.
Ο μοναδικός στοχασμός μου,
τούτος.
Δες. Να...
το μόνο που ζητά ο στίχος μου,
είναι να χαλιναγωγηθεί απ' τον δικό σου .
Αδυνατώ να 'μαι επισκέπτρια του γαλάζιου σου !
Ζητώ την μονιμότητα της οριστικής ολότητάς του.
Μέσα μου κοχλάζει η άγνοια.
Γίνου, γνώστης της.
...Στέλλα Βρακά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου