Πήραμε τον δρόμο της προσφυγιάς χωρίς να το ξέρουμε.
Γιατροί ,νοσοκόμοι ,εθελοντές, τραυματίες και οι γείτονες
που πήρα μαζί μέσα σε ένα σύννεφο μαύρου καπνού από τους
βομβαρδισμούς προχωρήσαμε αρχικά για το Δημοτικό σχολείο
στο χωριό Φρέναρος.Εκει έγινε το προσωρινό νοσοκομείο
για λίγο γιατί αργότερα μεταφέρθηκε στην Λάρνακα !!
Εγώ μαζί με άλλους υπαλλήλους του νοσοκομείου
της Αμμοχώστου με την μητέρα μου ,τον μικρό αδερφό μου
και τους γείτονες που έφερα μαζί μου φτάσαμε στην Ορμήδεια .!!
Αρχικά πήρα την μητέρα μου και τους γείτονες μου στο σπίτι
του θείου μου που για καλή μας τύχη διέμενε εκεί με
την θεία μου. Ειμασταν από τους τυχερούς που δεν βρεθήκαμε
σε αντίσκηνα η κάτω από.τους πορτοκαλεώνες .
Στην Ορμήδεια αρχίσαμε αμέσως δουλειά .
Έπρεπε να στηθεί ένα γραφείο απογραφής ανθρώπων ,
περιουσιών ,ζώων . Έπρεπε να οργανωθούν οι.καταυλισμοί.
Ο κόσμος ήταν κάτω από τις πορτοκαλιές των κατοίκων
της Ορμήδειας ,ένα θέαμα επώδυνο ..Άνθρωποι νοικοκυραίοι
να βρεθούν σε αυτή την θέση από την μια στιγμή στην άλλη
από την προδοσία και τον εμφύλιο που κατάφεραν να
δημιουργήσουν αυτοί που οδήγησαν την Κύπρο στην
καταστροφή. Οι κάτοικοι δεχτικοι και με κάθε τρόπο έδειχναν
την αγάπη τους . Αρχικά στεγαστήκαμε στο καφενείο του χωριού
που το είχε ο πατέρας της θείας μου .
Μέρα νύχτα εκεί να μπουν όλα σε μια σειρά .
Ο κοσμος από.καθε κατεχόμενο χωριό ,την Αμμόχωστο
ουρές και εμείς να γράφουμε συνέχεια ονόματα .
Άλλοι με κλάμματα στα μάτια ,άλλοι με την ελπίδα,
μας μιλούσαν και εμείς ,νοιωθαμε πως δεν γράφαμε μόνο
για τις περιουσιες τους που εχασαν αλλά για τις ψυχές τους
που χάθηκαν στην φρίκη του πολέμου .
Δεν ξέρω πόσα άτομα είμαστε σε αυτό το καφενείο ,
δασκάλες ,δικηγόροι ,καθηγητές και εγώ η πιο μικρή εκεί
να τρέχω και να δίνω θάρρος .Ένοιωθα ότι όλα θα τελείωναν
ότι ήταν ένα όνειρο και θα ξαναγυρίζαμε ξανά στους τόπους μας.
Αλίμονο ομως κάθε στιγμή οι φαντάροι από το μέτωπο
ερχόντουσαν και μαθαίναμε κακά μαντάτα.
Ο εχθρός προχώρησε.
Εκεί στα περβόλια της Περτζιενας έτρεξε το αίμα αθώων
στην άσφαλτο βάφοντας την με κόκκινο χρώμα .
Εγκλωβισμένοι κάθε ημέρα να έρχονται συνοδευόμενοι
από τον Ερυθρό Σταυρό . Εμείς προχωρήσαμε στην
έκδοση προσφυγικων ταυτότητων που τις θεωρήσαμε τότε
προσωρινές όμως τελικά μείναμε με αυτές .
Ένα όνομα και μια ταυτότητα ,ένα όνομα ένα γάλα ,
ένα ψωμί ,μια κουβέρτα .Κρίμα η ζωή μας άλλαξε !!.
Με την βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού και εθελοντών τα
αντίσκηνα πήραν την τιμητική τους να δεχτούν
τις πονεμένες ψυχές .Ήμουνα εκεί και μέσα μου πονούσα.
Άνθρωποι με διαφορετικές συνήθειες ,όμως τους ενώσε
ο ίδιος πόνος ,η πίκρα ,ο καημός της απώλειας των
δικών τους ανθρώπων .
Μανάδες με δακρυσμένα μάτια να με ρωτούν όταν πήγαινα
για την διανομή τροφίμων στα αντίσκηνα αν είχαμε κάποιο
νέο από τους γιους τους ,που είναι που βρίσκονται
γιατί δεν γύρισαν ακόμα . Χαιρομουνα πολύ όταν είχα
κάποιο νέο και πήγαινα προσωπικά και τους το έλεγα !!
Ήμουνα δικός τους άνθρωπος και για μένα δικοί μου !!
Το κλάμα και ο πόνος σε αυτά τα αντίσκηνα ,θάνατος
σε αυτά τα αντίσκηνα .Φιάλες υγραερίου σε αυτά τα αντίσκηνα
που έφεραν θάνατο .Το έζησα το είδα μπροστά στα μάτια μου
να μεταφέρουν την γιαγιά νεκρή και την εγγονή με εγκαύματα
τρίτου βαθμού. Υπαίθριες φωτιές για να πλύνουν ρούχα ,να
ζεστάνουν νερό και οι κυβερνώντες να συζητάνε την τύχη μας .
Ο καιρος περνούσε ,μεταφερθήκαμε από το καφενείο σε ένα
μικρό χώρο προς στην μέση του χωριού , όπου εγινε το
γραφείο του Κοινωνικού Λειτουργού εκτοπισθέντων προσφύγων
κου Χαρη -Τέκκη μέσα στο χωριό .Όσο καιρό παρέμεινα στην
Κύπρο υπήρξα η βοηθός του .
Εγώ όλο έγραφα και έδινα ονόματα στον Ερυθρό Σταυρό ,
ενημέρωνα ανάγκες ,απώλειες ,χαρτιά, τηλέφωνα και
συγχρόνως άκουγα από υψηλά ιστάμενους ότι σύντομα
θα είμαστε πίσω στα σπίτια μας .
Και χαιρομουνα ,το πίστευα ,το έλεγα και σε άλλους και
δακρυζαν από χαρά !! Όλο κάθε φορά κάτι γινόταν η Τουρκία
αυτό ,η Αμερική εκείνο τίποτα μια προσμονή !!
Μια προσμονή που αργούσε και το κλίμα ακόμα το μετεμφυλιακό
να συνεχίζεται . Οι νεκροί,οι αγνοούμενοι να πληθαίνουν
και ο.κοσμος ακόμα μέσα στο μίσος αδερφού προς αδερφό .
Μαντάτα από ανατριχιαστικές ωμότητες και πράξεις βίας
των Τούρκων κατακτητών και εγώ εκεί στο ονειροπόλημα μου
ώσπου η είδηση ήρθε από τους γονείς μου πρέπει για λόγους
ιατρικούς του αδερφού μου να φύγουμε για Ελλάδα .
Δεν μπορούσα να το δεχθώ όχι αγαπούσα την Ελλάδα αλλά δεν
ήθελα να φύγω από την πατρίδα μου έτσι ...
Ένοιωσα δύο φορές διωγμένη . Φώναξα ,έκλαψα .
Το πρωί πήρα τον δρόμο στην θάλασσα του Ρομάντζου
στην Ορμήδεια κρυφά από τους δικούς μου και κρύφτηκα
σε κάτι δένδρα και μιλούσα με τον εαυτό μου ,βούρκωνα
αλλά και πείσμωνα συγχρόνως και έλεγα όχι δεν θα με διώξουν
από την γη που γεννήθηκα θα γυρίσω πίσω, στην
Αμμόχωστο μου!!Με βρήκε ο πατέρας μου,τους ανησύχησα.
Με αγκάλιασε και κατάλαβα όσο και αν πονούσα ότι έπρεπε
να ακολουθήσω την εντολή ήταν ζήτημα ζωής αλλά και
συγχρόνως έπρεπε να συνεχίσω και εγώ το σχολείο !!
Με αποχαιρέτησαν όλοι με πολλή αγάπη ,ο Χάρης ,η Μαίρη ,
ο αγαπημένος γιατρός και φίλος του πατέρα μου ο γιατρός
των προσφύγων ο αείμνηστος Χατζηκακου ,και όλοι οι νέοι
φίλοι μου στα αντίσκηνα της Ορμήδειας !!
Υπόσχεση μια μέρα θα είμαι ξανά κοντά σου !!!
Σε αγαπώ Αμμόχωστος μου !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου