Αχ, Ελλάδα μου, σου υποκλίνομαι και σ’ευχαριστώ
για την απίθανη μουσική σου.
Όταν την ακούω, σιγά τραγουδώ.
Κλαίω, πονώ, θυμάμαι, χορεύω και παραμιλώ.
Κάνω τις φιγούρες μου στην πίστα όπως βαδίζω.
Χορεύω με τα χέρια μου ψιλά
και ολους γύρω μου τους ζαλίζω.
Είναι η συντροφιά μου, ο καημός μου,
η γιατρειά μου ...
είναι το γλέντι μου, η απόλαυση μου,
η χαρά μου.
Θα ήθελα να μην χαμηλώσουν
ποτέ τα φώτα κι η αυλαία
Όσο υπάρχει ελπίδα που πεθαίνει τελευταία,
άλλο τόσο να ζήσει η Ελλάδα, το τραγούδι της
και η μοναδική της παρέα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου