Χτύπησες αλυπητα, σάρωσες πολλές ψυχές κρεμασμένες στο δέντρο των καρπών. Της ξέρανες σαν φύλλα φθινοπώρου πριν ακόμα καρποφορισουν και σάπισαν καταχαμα. Κι εγώ που κάθε χρόνο σε περίμενα. Καθαρίζοντας τα ρούχα μου, το σπίτι μου, ακόμα στο στόμα μου πάντα θα έβαζα ένα σοκολατάκι για να με βρεις γλυκιά. Κι εσύ Χρονε τι έκανες; Μας έπαιρνες ένα ένα το κομμάτι της ψυχής μας και της ζωής μας. Κι εμείς αναβαμε λαμπιόνια και ριχναμε πυροτεχνήματα στον ερχομό σου, με δάκρυα από χαρά ευχομασταν να είσαι καλός και γενναιόδωρος. Και εσύ Χρονε τι έκανες; Ήσουν πολύ σκληρός και Αδυσωπειτος, έκλεινες πληγές και νεκρωνες αισθήματα. Όχι δεν είμαι απαισιόδοξη γιατί αν ήμουν δε θα τα είχα βγάλει πέρα μαζί σου. Είμαι όμως πλέον απαιτητική μαζί σου. Μου χρωστάς μας χρωστας πολλά και τα θέλουμε όλα όσα μας πήρες. Να τα φέρεις πίσω με γενναιοδωρία, αν θέλεις φέρε και λίγο χιόνι να εξαγνίσεις όλη τη φύση, να έχεις οποσδηποτε πολύ υγεία για όλους να ξεχάσεις ότι είσαι τσιγκούνης και να μη ξεχάσεις να βάλεις στο στόμα σου ένα σοκολατάκι όταν θα με φιλήσεις να με γλυκανεις . Ε.Παπαμακαριου .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου