Χτύπησες αλυπητα ...
Σάρωσες πολλές ψυχές .
Κρεμασμένες στο δέντρο των καρπών .
Της ξέρανες ..σαν φύλλα φθινοπώρου ..
Πριν ακόμα καρποφορισουν..
Και σάπισαν καταχαμα .
Κι εγώ που κάθε χρόνο σε περίμενα ...
Καθαρίζοντας τα ρούχα μου ..Το σπίτι μου .
Ακόμα στο στόμα μου πάντα θα έβαζα ..
Ένα σοκολατάκι για να με βρεις γλυκιά .
Κι εσύ Χρονε ...Τι έκανες ?
Μας έπαιρνες ..ένα ένα ...το κομμάτι .
Της ψυχής..μας ... και της ζωής μας .
Κι εμείς αναβαμε ..λαμπιόνια ..
Και ριχναμε πυροτεχνήματα στον ερχομό σου .
Με δάκρυα από χαρά ευχομασταν ..
Να είσαι καλός και γενναιόδωρος .
Κι εσύ Χρονε ...Τι έκανες ?
Ήσουν πολύ σκληρός και Αδυσωπειτος .
Εκλεινες ...πληγές ...και νεκρωνες αισθήματα
Όχι δεν είμαι απαισιόδοξη ...
Γιατί αν ήμουν δε θα τα είχα βγάλει ..
Πέρα μαζί σου .
Είμαι όμως πλέον απαιτητική μαζί σου .
Μου χρωστάς μας χρωστας πολλά .
Και τα θέλουμε όλα όσα μας πήρες ...
Να τα φέρεις πίσω με γενναιοδωρία .
Αν θέλεις φέρε και λίγο χιόνι ...
Να εξαγνίσεις όλη τη φύση .
Να έχεις Οποσδηποτε πολύ υγεία για όλους .
Να ξεχάσεις ..ότι είσαι τσιγκούνης .
Ε.Παπαμακαριου .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου