Θα Σηκωθώ... Κατερίνα Πήττα.

Ξεπέζεψε η ζωή

κι αιωρείται,

σ' ενός μακάβριου στεναγμού,

την "κορώνα"!

Αλυχτάν' οι σκύλοι του καπιταλισμού!

Τρομοδιασπορείς,

"αιχμάλωτοι" ανθρωπίσκοι,

μοσχοπληρωμένοι εντολοδόχοι,

της παγκόσμιας συμμορίας,

κονταροχτυπιούνται,

για του θανατικού, την πρωτιά!

"Πυρπολούν" τις μνήμες

του δικαιώματος!

Πυροβολούν κατάστηθα,

την ελευθερία!

Οι καιροί "βυζαίνουν" απειλή,

και οι αφυδατωμένες ανάσες,

"φτύνουν" ενοχή κι αιχμαλωσία...

"Ακινησία", φτερούγα θανάτου

διπλώνεται στης γης το υπογάστριο

Ακήρυχτος ο πόλεμος

κι εχθρός... ο "γνωστός"!

Αλλόκοτη και ξέφρενη πορεία...

Σ' ένα μέλλον εξόριστο,

μακριά από χάδι' αγκαλιές και φιλιά,

πώς θ' ανθίσει η αγάπη, ξανά;

Αφαίρεση, αφαίμαξη, αποκαθήλωση,

γλιστρούν τις νύχτες

στις φλέβες που διψάνε ζωή!

Γονάτισα κι αναδεύω στάχτες,

μιας αδέσποτης ελπίδας,

που κρέμετ' ανάσκελα,

απ' του πλανήτη τις χούφτες!

Ψηλαφίζω τ' αχνάρια της ζήσης...

Κι εκεί στην εκπνοή των αντοχών,

-ήλιοι που λάμπουν,

μες στα μάτια - οι ψυχές,

αναδύουν εκείνο το θείο άρωμα

της υπόσχεσης!

Ε, όχι αλήτες...δε θα νικηθώ!

Θα σηκωθώ...

Από τη "φυλακή" θα δραπετεύσω!

Θ' ανασάνω

Θ' αγκαλιάσω

Θα φιλήσω

Θα ερωτευτώ...

ξανά!

Θα ζήσω ...

Κατερίνα Πήττα