Μάνα... Δέσπω Πηλαβάκη.

Ντύθηκε όμορφα , με ρούχα γιορτινά ,

βγήκε στο δρόμο ,κι ειν ολόχαρη η μάνα ,

μήνας Ιούλιος , κι ειν όλα φωτεινά ,

μόνο που κτύπαγε πένθιμα η καμπάνα

Όχι , δεν είναι του παιδιού της η ταφή ,

σφαίρα δεν βρήκε τον λεβέντη τον δικό της ,

λόγο της έδωσε , γερός πίσω να ρθει ,

γι αυτό στολίστηκε , να υποδεχτεί το γιο της

Κουφέτα μοίραζε , περίμενε ευχές ,

από τον κόσμο που θλιμένος την κοιτούσε ,

στο σπίτι έρχονταν , και σήμερα και χτες ,

μαύρα φορούσανε , κι η μάνα απορούσε

Όλοι μαζί , τραβούνε για την εκκλησιά

που ειν ο λεβέντης γαμπριάτικα ντυμένος ,

´σήκω παιδάκι μου , για σένα ειν οι χαρές ,

σήκω , δεν κάνει νάσαι ακόμα ξαπλωμένος ´

Και να , ο γιός , γλυκά χαμογελά ,

περνά στη μέση της το στιβαρό του χέρι ,

Γέρνει η μάνα απαλά , και ξεψυχά ,

κι είναι το πιο όμορφο , του ουρανού αστέρι

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ