Κι ήταν αυτό... Στέλλα Βρακά.

Να φύγω απ' την πόλη

σκεφτόταν

μα την μπέρδευε το σφαγμένο

σκοτάδι

και με το λάθος της φωνής

και με το αποτύπωμα

της φασαρίας του δρόμου

στο τζάμι της

άδειαζε απ' τα λυσσαλέα ψέματα.

Τότε άρχισε να κόβει κομματάκια

το παράταιρο φόρεμα

της παλιάς παιδικότητας.

Τότε ήταν που θέλησε

να τον γυρέψει

να τον απαιτήσει.

Κι ήταν αυτό

το μοναδικό που έπρεπε να κάνει

για να συγχωρήσει

τ' ασυγχώρετα

και να ρέει ο πόνος

στο απλόχωρο της θάλασσας.

Και την ώρα που εκείνος

θα ψηλαφίζει το κορμί της

το ιερό κενό της θα πληρούται.