Είναι και αυτές οι στιγμές που νιώθεις ότι είσαι ένα κομμάτι
από άλλο πλανήτη. Ένα σώμα που δεν το βλέπει κανένας.
Γιατί; ;;;;
Δεν με βλέπετε κόσμε μου που ζω ανάμεσα σας και περπατώ
στην ίδια άδεια κατεύθυνση με σας;
-Αριστερά πάτε και εσείς κύριε, εσείς κυρία μου;;;;;
-Θέλετε να βαδίσουμε παρέα για λίγο; ;;;
Έναν ήχο ακούω μόνο από φωνές που δεν καταλαβαίνω τι λένε.
Γιατί τόση αδιαφορία; Ή δεν είναι αυτό μόνο,σκέφτηκα.
Κάποιος γέρος σε ένα παγκάκι με κοίταξε απορημένα
και μου έπιασε κουβέντα.
-Μην απορείς παιδί μου σ'αυτό που βλέπεις.
Ο κόσμος δεν είναι αδιάφορος αλλά μοναχικός.
- Η μοναξιά είναι άτιμη αρρώστια που αρρωσταίνει την ψυχή.
Που πονάει το σώμα μέσα του από λύπη και νομίζεις ότι
στις φλέβες σου δεν κυλάει αίμα,, αλλά ένας χείμαρρος
δάκρυα απογοήτευσης
-Σε κάνει να αισθάνεσαι σαν ψάρι που σπαρταράει στη στεριά
και αργοπεθαίνει.
-Η μοναξιά δεν αντέχετε και όμως έχει επιζήσει η άτιμη.
Ξέρει να σε διαφεντεύει στο μυαλό σου.
-Ρώτα και μένα που μου κάνει παρέα όλη μέρα,και το βράδυ
την αναζητάω να της πω μια καληνύχτα.
Είναι και πονηρή η άτιμη ξέρεις.
-Μην απορείς λοιπόν κόρη μου.
Μια ομίχλη είμαστε,που αν δεν βγει ο ήλιος μέσα μας,
απο τη συννεφιά που μας βαρένει , θα καταλήξουμε να είμαστε
JOANNA KAGARA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου