Με κούρασε το γκρίζο.
Μια άνοιξη προσμένω,
να αναγεννηθώ.
Άνοιξη μυριολούλουδη.
Ηλιοθώρητη.
Αστραποβόλα.
Πλάση, μπαλκόνι εύοσμο,
σε γαλήνης φως λουσμένο.
Προσμένω εναγωνίως…
Το απέραντο θάμβος
της φύσης την αναγέννηση
της ύπαρξης το ξανάνιωμα….
του ήλιου τον ασπασμό
τον πρώτο κελαηδισμό
των ανθέων τα μύρα
τον γοργό χτύπο της καρδιάς
το φούσκωμα της χαράς
της ελπίδας το σαλπάρισμα
Να νιώσω την ελπίδα…
Στο πέταγμα της πεταλούδας
στο άλικο της παπαρούνας
στην αθωότητα του χαμομηλιού
στον ψίθυρο του ανέμου
στην θωπεία του ονείρου,
που σηκώνει λευκά πανιά
Στο ρυτίδωμα του νερού.
Στης μαγείας τη ρέμβη,
που αισθήσεις γλυκοξυπνά.
Στο αόρατο αεράκι,
που σε ταξιδεύει γλυκά.
Μια άνοιξη προσμένω…
Να με πιάσει από το χέρι
Να με λευτερώσει
Σε λειμώνες θαλερούς,
τον πόνο να σβήσει
Παρασκευή Κηπουρίδου.
Έξω ο αέρας σφυρίζει. Το κρύο αισθητό. Κι εγώ αρνούμαι το
γκρίζο που αιωρείται παντού. Μια άνοιξη προσμένω κυριολεκτικά
και μεταφορικά. Καλή σας μέρα. Την αγάπη μου.
Πίνακας...90 χ50 λάδια με σπάτουλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου