Πρόσωπα ανέκφραστα.
Κοινωνία άοσμη.
Θα βόλευε πιο πολύ
αν ήταν κι αόμματη.
Τα βλέμματα κεραυνούς πετάνε.
Η σκέψη σε παραλήρημα..
Μια εποχή ανείπωτου
κανιβαλισμού.
Καμπάνες ένστασης σπάνε ,
Ουρλιάζουν τα ψυχοσάββατα...
Το ξέρω,.. αναρωτιέστε τι περιγράφω...;;;
Όσο κομψά κι αν εκφραστώ,
η μπόχα της σαπίλας
βρωμάει ακόμα...
Τρίζουν τα κόκκαλα εκείνων που
θυσιάστηκαν για τις ιδέες τους.
Δένω τις πληγές με
της" παρηγοριάς" το χρόνο ...
Μα οι σχισμές είναι βαθιές,
δεν επουλώνονται .
Σκίζω την φανέλα της μνήμης και
τις τυλίγω ,μα αυτές τριγυρίζουν
σαν φαντάσματα και
στοιχειώνουν τη σιωπή μου.
Λάβα εφεστίου τα εσώψυχα μου..
Στιγμές που εκρήγνυται ο κρατήρας .
Για ένα παρόν, δίχως μέλλον
Κι ένα μέλλον , δίχως παρόν.
Για την πατρίδα μου ψιθυρίζει....
Και εγώ κλίνω τα αυτιά μου..
Κομμάτια της ζωής μου ωρύονται
δαγκωμένα...
Για την ελπίδα μου λέει...
Κι η σπίθα της σβησμένη,
στις στάχτες της προδοσίας..
Για την ελευθερία μου λέει...
Κι αυτή ψυχορραγεί
στα κελιά της φρίκης
Απεγνωσμένα την αναζητώ .
Το σώμα της αιμορραγεί
στα συρματόπλεγμα της συμφοράς.
Για τα ιερά χώματα μου λέει......
Ρίχνω το βήμα και βουλιάζω στο αθώο αίμα...
Ναι υπέφερα , πόνεσα ,πάλεψα
μα τίποτε δεν κατάφερα...
Ζητάω να σβήσω τον καημό.
Παντού σκοτάδια δίχως φως.
Ψάχνω να κλίσω την πληγή.
Παλεύω για δικαίωση, τιμή.
Ντίνα Μήλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου