Κόσμε... Δέσπω Πηλαβάκη.

Και ξάφνου έγιναν οι άνθρωποι σκιές

απλώνω τα χέρια μα δεν τους αγγίζω .

Σαν τα φαντάσματα τριγυρνούν

άυλα όντα , άγνωστοι , ξένοι .

Ένα χέρι θέλω κόσμε να πιαστώ

βουλιάζω στη νύκτα της ψυχής μου

Ένα ώμο θέλω κόσμε

να ακουμπήσω τη θλίψη μου

Πίκρα φαρμάκι

ανείπωτη θλίψη και βάρος ασήκωτο

Πως να αντέξω κουρασμένη πιά

του χαμού της ελπίδας το θρήνο ;

Πως να κρατήσω τη σακατεμένη ζωή μου

σ αυτή τη γη που σκορπά τόσο πόνο ;

Ένα χέρι δώσμου κόσμε να πιαστώ

χάνομαι στης απονιάς σου

το ατέλειωτο βάθος

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ