Πάνε πια μέρες που οι λέξεις με πληγώνουν
αγκάθια μοιάζουν που τίς σάρκες μου ξεσκίζουν
άγρια λουλούδια με μεθούν και με ζαλίζουν
τίς σκέψεις μου με αιθάλη τις θολώνουν.
Γλιστράνε σαν τα χέλια τρέχουν να ξεφύγουν
σάν τις δαγκωματιές τα χείλη μου ματώνουν
όλο βαθύτερα στα έγκατα με σπρώχνουν
στου νου την μαύρη σκοτεινιά θέλουν να μείνουν.
Σεντόνι κόκκινο στρώσαν οι παπαρούνες
η άνοιξη κατεβασμένα έχει μούτρα
δες, δυό τυφλόμυγες διδάσκουν Κάμα σούτρα
μάτι τις παίρνουν δυό κατάμαυρες κουρούνες.
Μαζεύω συλλαβές στεγνές μοιάζουν μαούνες
χυμός σταφύλια κατακόκκινος σαν αίμα
μέσα στ' αυτιά μου ακατάληπτες μουρμούρες
στριγγλίζουν, λέγοντας πως όλα είναι ψέμα.
Στον άνεμο εξαϋλώνεται η ψυχή μου
φουστάνι από λέξεις που χαθήκαν
δυό μαργαρίτες ήταν στην αυλή μου
Κτενά Ρούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου