Εσύ ήσουν εκείνος που ομολόγησες ότι μ αγαπάς.
Εσύ ήσουν εκείνος που είπες θα με κάνεις ευτυχισμένη.
Εσύ ήσουν εκείνος που μου έταξες το ουρανό με τα άστρα.
Εσύ ήσουν εκείνος που μου έλεγες θα με κάνεις να χαμογελώ.
Εσύ ήσουν εκείνος που ήσουν σίγουρος για τα
συναισθήματα σου, και για το δικό μας μέλλον.
Εσύ ήσουν εκείνος που μόνο ήξερες να απαντάς με τα ίδια λογια
συμφωνώντας με ότι και όσα σου έλεγα.
Μήπως ήταν κόλπο να ησυχάσω, να πέσω στην παγίδα σου
και κατόπιν να με κάνεις, … να σπάσω, να κλάψω
από την απελπισία μου, να κλατάρω.
Δεν με ξέρεις ποια είμαι φίλε, και πως πραγματικά με λένε.
Τι αντιπροσωπεύω, και για ποιον και για τι αγωνίζομαι και
υπερασπίζομαι.
Εσύ, ήσουν εκείνος που μου άδειαζε μεγάλα λογια, παραμύθια
που είναι για μωρά, λαγούς και πετραχήλια,
κι εξαφανίστηκες σαν τον Άγιο Πέτρο.
Μάρω Πατριανάκου 31/01/2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου