Πάει καιρός που έψαχνα σημάδια δικαιοσύνης ανάμεσα στο ανθρώπινο είδος. Τώρα πια αποζητώ αυτά τα σημάδια μονάχα μέσα μου προσπαθώντας να μη μοιάσω. Ίσως να με χαρακτηρίσεις απαισιόδοξο όμως οι πράξεις μου στον αγώνα δρόμου που ονομάζεται καθημερινότητα αποδεικνύουν σε όποιους ανθρώπους θέλουν να δουν, το ακριβώς αντίθετο για εμένα. Όχι ότι με νοιάζει να αποδείξω το οτιδήποτε σε οποιονδήποτε άνθρωπο. Αλλά, να. Απαισιόδοξος δεν είμαι. Αποφάσισα ωστόσο να γίνω επιτέλους ρεαλιστής με τον δικό μου τρόπο. Δε λέει να σε απογοητεύουν διαρκώς οι προσδοκίες σου από αυτό το είδος βλέπεις. Επιλέγεις και ή προχωράς ανεξάρτητα από το τι κάνουν οι άλλοι γύρω σου ή το βουλώνεις, εθελοτυφλείς και παριστάνεις ότι όλα είναι καλά. Όχι, όμως. Όχι δεν είναι όλα καλά. Σκατά τα έχουμε κάνει. Κι αν ήμουν απαισιόδοξος θα ειχα απλώς παραιτηθεί. Ως αισιόδοξος επιλέγω να αναγνωρίζω τα σκατά ώστε να μην τα αφήσω να με λερώσουν. Όχι άλλο... αναρχικα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου