Ο ήλιος είχε μάτια μόνο για τη γη, δεν υπήρχε μέρα που να μην την φώτιζε με το φως του. Σε κάθε εποχή της γης, υπήρχε ο ήλιος. Της έδωσε λουλούδια την άνοιξη, την έκανε να χαμογελάει τα καλοκαίρια, και στις θλιβερές μέρες του φθινοπώρου, ήταν πάντα εκεί για εκείνη. Και τον Χειμώνα, πάντα την κρατούσε για να μην αισθάνεται τόσο μόνη. Την σκέπασε και με το γαλάζιο στρώμα του όζοντος, για να μην την πληγώνει η θερμή του αγάπη. Αλλά αυτό δεν σταμάτησε τον ήλιο. Της ζωγράφισε ένα ουράνιο τόξο για να χαμογελάει πάντα. Αλλά η γη τον ήθελα σαν φίλο, όχι σαν τον εραστή της. Τίποτα λιγότερο από την αιώνια αγάπη τους. Αλλά ο ήλιος ποτέ δεν πρόσεξε ότι κάποια τον αγαπούσε σιωπηλά εξαιτίας του φωτός του. Η Σελήνη που πάντα δύει όμορφα γι' αυτόν, με το φόρεμα της με πούλιες, και την αστερόσκονη της να στολίζει τη σιλουέτα της. Ώσπου δεν μπορούσε πια να σιωπήσει την αγάπη της και στάθηκε ανάμεσα στον ήλιο και τη γη, στάθηκε στη μέση των δύο για να συνειδητοποιήσει ο ήλιος τα συναισθήματά της, τον οποίο πραγματικά αγάπησε στη σιωπή. Και ο ήλιος επισκιάστηκε από το φεγγάρι, και για λίγα λεπτά δεν έλαμπε πια, επειδή το φεγγάρι όχι μόνο του είχε κλέψει ένα φιλί, αλλά του είχε δηλώσει και την αγάπη του, και από τότε. Όποτε κορυφώνεται ο πόθος της, κατά τη διάρκεια της ημέρας περνάει προκλητικά ανάμεσα τους απλά για να του κλέψει ένα φιλί μόνο η αγάπη είναι ικανή να επισκιάσει τον ήλιο... Via web.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου