Αν ή ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλοσωριζε τα όνειρα μας. Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημενο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει. Αν στην προβλήτα μας περίμεναν με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα όλοι αυτοί που αγαπήσαμε. Αν τόσες φορές παρασυρμένοι από το τραγούδι των σειρήνων δεν είχαμε χάσει την Ρότα μας. Αν δεν είχαμε κρυφτεί λαθραία σέ λάθος όνειρα. Αν αυτά που γυαλιζαν και τα μαζέψαμε με τόση αφοσίωση και στοργή ξέραμε από την αρχή πώς δεν ήταν χρυσάφι. Μπορεί και να το ξέραμε... αλλά μας έφαγε ή ουτοπία. Αν δεν είχαμε ξεπουλήσει σέ γαλιφηδες εμπόρους τα τιμαλφή μας για λίγες γουλιες παρηγοριάς. Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι. Τί απερισκεψία κι : αυτή. Πάντα τους ληστές τους περνούσαμε για κατατρεγμένους. Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τά σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε τις καταιγίδες. Αν φορούσαμε στολές παραλλαγής. Αν... Αλκυόνη Παπαδάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου