Στο θρόισμα της μοναξιάς... Νίκος ορφανίδης

Ολόγιομο και πάλι το φεγγάρι
κι νύχτα μου κομμένη μες τα δύο
αυτό να με κεντρίζει με ένα χάδι
κι’ εσύ να με καρφώνεις με ένα αντίο

Στο θρόισμα της μοναξιάς
πάλι θα κλάψω το όνειρο μου
και στου αντίο σου την μαχαιριά
να ψάχνω πάλι το εγώ μου

Αγέλαστος και πάλι θα πλαγιάσω
στην νύχτα π’ ακονίζει τα μαχαίρια
εδώ πιασμένος στης μοναξιάς το λάσο
και η αυγή μου να βρίσκει με άδεια τα χέρια