Ο αντρειωμένος –άκου– Ποταμός μια μέρα
στη χαριτωμένη Καλαμιά μιλάει:
«Όποτε να στρίψω, σε θωρώ εδώ πέρα
στο δικό μου πλάι.
Και όταν ζευγαρώνω σε αγκαλιά γαλάζια
τ’ άστρα από κει πάνω, τ’ άνθη από δω χάμου,
γέρνεις και αγναντεύεις με καημούς και νάζια
τ’ αγκαλιάσματά μου.
Κι όταν οργισμένος χύνομαι στο δρόμο
και χαλάω, συντρίβω κόσμο, σαν το Χάρο,
καρτερείς αθώα, στέκεις δίχως τρόμο
να σε συνεπάρω.
Αλλά κι αν σε τρώει τ’ αγριομάνητό μου,
πάντα στο πλευρό μου ζεις αναστημένη·
από με τί ελπίζεις; Πάντα στο πλευρό μου
μνήμα σε προσμένει!»
Κι αποκρίθη εκείνη γέρνοντας επάνω
στα πρασινισμένα πόδια του θλιμμένα:
«Δε μπορώ να ζήσω, μήτε να πεθάνω
μακριά από σένα!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου