Σαν μια αέρινη ανάσα... Αγγελική Γ. Νικολάκακη..

Σαν μια αέρινη ανάσα,

που ξύπνησε..στο άγγιγμα της αυγής,

στέκομαι, πρωί και βράδυ.

Στη μαυρισμένη καμερα..που τέσσερις τοίχοι, 

και το σκονισμένο πιάνο..

υφαίνουν, και ζωντανεύουν τα όνειρα.

Αέρινη η φιγούρα μου, πλησιάζει το θαμπό παράθυρο.

Το βλέμμα..καρφωνεται, να βρει..μια λάμψη του ήλιου, 

μέσα στις φυλλωσιές των δέντρων.

Καθώς αγναντεύει, οι ακτίνες ζωηρευουν, το θρόισμα των 

φύλλων ζωντανεύει. Κι αντιχουν, μια φωνή μακρυνή.

Θυμάσε...

Ο ήχος της φωνής αντιχει τώρα στ' αυτιά μου.

Η φωνή κάνει αντίλαλο, στην ακτίνα του ήλιου.

Θυμάσε...

Το βλέμμα τρέχει..και με σιγουριά κοιτάζει το σκονισμένο πιάνο.

Χρόνια τώρα, αυτά τα μαγικά δάκτυλα, με ταξιδεύουν 

στη δική σου γλυκιά μελωδία.

Το διάφανο άγγιγμα τους, ανασταινει, τα χιλιάδες χρώματα..

που τόσο αγαπήσαμε.

Αργοσαλευουν τα όνειρα, και το άδειο δωμάτιο γεμίζει 

με χιλιάδες φεγγαρια, που λάμπουν.... 

με γέλια, ελπίδες, χαμόγελα.

Και τα δυο σου χερια, τραβηγμένα, απ' το χάος του χρόνου, 

ξαναπαιζουν στον ίδιο Ρυθμό..τη γλυκιά μελωδία.

Σημάδια σταθερά...ζωντανά...

που ξεχύνονται στο πέρασμα του χρόνου, 

ζωηρευουν...  και βουτιγμενα, στη λάμψη του ονείρου,

μαγεύουν... Κι η ελπίδα...ξαναγεννιέται.