Και χάθηκες
στ' απέραντο
στα βελούδα τ' ουρανού,
κι έγινες δάκρυ γλυκιά παραίσθηση
του νού!
Έζησες
στην ψευδαίσθηση
σαν διχασμένη νύχτα,
σε κάποιας σκέψη λησμονιά
σε γεύσεις που είχαν πίκρα!
Κι έψαχνες
στα χαλάσματα ουτοπικά
φιλιά, παραιτημένες αντοχές
ανέγγιχτη αγκαλιά!
Ναι χάθηκες
στις σιωπές εκει αναζητούσες
να κλείσεις τις ρωγμές,
να ξεδιπλώσεις ήθελες
άτολμες πτυχές!
Απατηλά ήταν όλα αυτά,
στράγγιξε η ψυχή γυρόφερνε
σε συστολές, κι έπαψες να ζεις,
να απομακρύνεσαι δειλά!
Στένεψαν
οι νύχτες τα δευτερόλεπτα
αγκομαχούν, και οι λέξεις έτρεμαν
τη μοναξιά!
Ήταν απομεσήμερο
κι έφυγες βιαστικά, φοβήθηκες
τ' όνειρο, ψέλισες δεν μπορώ
...Νέλλη Κουμεντάκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου