Τα πάντα στη ζωή κυλούν ,κατρακυλούν ,μα η ουσία και η αξία τους ,όποια κι αν είναι ,όποια κι αν θέλουμε υπόσταση να της δώσουμε ,μπάζει ,αέρα..κοπανιστό.
Λόγια του αέρα ,ανυπόστατα , φαιδρά και ακαιρα ,άκυρα ,συνδεδεμένα , με μια τακτική άτακτης υποχώρησης ,γιατί έμαθε να νικά , αλλά όχι με νόμιμο και δίκαιο τρόπο ,παρά με ύπουλα και πλάγια μέσα .
Διάτρητες ψυχές ,διάτρυτη υφή ,ύλη , τρύπες ,οπές ,που διεισδύιε το ατράνταχτο άλλοθι , αλλά δεν εχει αξία , υπόσταση ,απλα΄,υπάρχει ,να δειχνει τα κενά ,που δεν καλύπτονται ποτέ γιατί έμαθε να τα χει ακάλυπτα με διάτρητες υποσχέσεις και τρύπια ρούχα του νου ,που δε δέχονται το ένδυμα της σύνεσης και της λογικής .
Μα η αγάπή και εδώ δεν υπάρχει , φεύγει απ τις τρύπες του νου και της ψυχής ,διαχέεται σε μια ατμοσφαιρική πίεση που τη δημιουργεί θελημένα ,αφού δεν έμαθε να στηρίζει και να υποστηρίζει τα θέλω του ,παρά λόγια κούφια και αέρινες άυλες υποσχέσεις ανυπόστατες , κραυγαλέας ανύπαρκτης ισχύς και δύναμης ,σε αδύνατα πεδία υπαρξιακής οντότητάς του .
Σκέφτηκε να του αγοράει ένα καπέλο ,να σκεπάσει την πομπή , της αδιάκριτης και ασύλληπτης ατασθαλλίας και ανυπέρβλητης κακοήθειας των σκιών του ,που τον ακολουθούν και θαμπώνονται απ τη γυαλάδα του ψεύτικού του ψυχικού κόσμο.
Άλλαξε γνώμη την τελευταία στιγμή και τον άφησε να κυκλοφορεί με το τρύπιο καπέλα ,το διάτρητο από παντού ,μα της ήρθε η ιδέα να το δοκιμάσει ,αλλά , τίποτα αδύνατον.
Είχε μάθει τα λόγια της να ναι σταθερά ,ποτέ διάτρητο το νόημά τους και πάντα σημαντικό και ακριβοδίκαιο ,σε αντίθεση ,με το δικό του .
Ποτέ πια δε θα του βγαζε το καπέλο , δε θα τον παραδεχόταν ,ακόμα κι ως άνθρωπο , αφού είχε πέσει απ τα μάτια της , μια για πάντα .
Το αποχαιρέτησε με το δικό της τρόπο όπως ήξερε ,τον απέκλεισε απ τα όνειρα και τα σχέδιά της ,δε χωρούσε στον ουρανό της ,της τον αμαύριζε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου