Έχω μάθει το παμπάλαιο σπίτι.
Έκλεινε το δωμάτιο στο φως.
Ταξίδευα με νου ψυχής στην ομορφιά
που κένταγε, έπλεκε, γένναγε ήλιους.
Το σεντόνι μου, ζήταγε τον κήπο.
Το θρόισμα της μορφής σου
καταιγίδα που γκρέμισε την πόρτα.
Γεγονότα που δεν έγιναν ποτέ
μου μίλαγαν τα τραγούδια
που έπλαθε το γέλιο σου
και σκάλωναν πάνω μου.
Η ομορφιά αποτύπωνε το ανήκουστο
φως
κι η θάλασσα με κλείδωνε στα ψιθυρίσματα
της ύπαρξής σου.
Έτσι άρχιζα να σε φωνάζω
για να κλείσω το πρόσωπό σου
στα χέρια μου
να αξιωθώ το μάγεμα της Μοίρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου