Από τη προηγούμενη εβδομάδα η οικογένεια, όλοι,
μικροί, μεγάλοι, προσπαθούσαμε να εξοικονομήσουμε "ψιλά",
έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε το "κέρασμα" των παιδιών
που θα μας έλεγαν τα κάλαντα!
Είχαμε ένα "τσίγκινο" κουτάκι και ο πατέρας μας σχεδόν
όλη την εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα έριχνε εκεί κέρματα,
για τα κάλαντα! Εμείς τα παιδιά από το μικρό χαρτζιλίκι
που μας έδιναν για το διάλειμμα στο σχολείο,
κάτι πήγαινε σε αυτό το κουτάκι!
Έτσι τη παραμονή όλα ήταν έτοιμα.
Κανονίζαμε αποβραδίς μάλιστα, ποιός θα σηκωνόταν,
μαζί με το μπαμπά ή τη μαμά, να δίνει στα παιδιά τα χρήματα.
Θυμάμαι, ότι ύπνος δεν μας κόλλαγε σε μας τα παιδιά...
Στοιχηματίζαμε μάλιστα, ποια θα ερχόντουσαν πρώτα....
_ Της θείας τάδε....
_ Μπα, του κυρ δείνα....
Και σχεδόν, τα πρώτα παιδιά, χτυπούσαν το κουδούνι της
μονοκατοικίας μας, στη Πατρών στο Πύργο, πριν τα χαράματα!
5πμ η ώρα το πρωί και πολλές φορές νωρίτερα!
Τι χαρά, τι σκίρτημα στη καρδιά!
Λες και ήταν οι Προάγγελοι, του προαναγγελθέντος
Μεγάλου Χαρμόσυνου Γεγονότος! Η Γέννηση του Χριστού!
Κάθε φορά, πρώτη φορά!
Τα παιδιά, με ότι είχαν, κουκουλώμενα, από τη κορυφή
ως τα νύχια, μόνο μύτη και μάτια φαίνονταν.
Ο πατέρας πάντα ρωτούσε, τίνος είστε παιδιά;...
Ευχές, χαμόγελα χαράς και έφευγαν....
Και εμείς περιμέναμε με αγωνία τα επόμενα παιδιά!
Καημός μου έμεινε, που ποτέ, δεν πήγα και εγώ σα παιδί,
να πω τα κάλαντα...
Και αν πήγαιναν τα αδέλφια μου εμένα τη μικρότερη,
δεν με έπαιρναν...
Έτσι μου έμενε η αγωνία, μόνο να τα ακούω!
Ακόμα και τώρα έχω αυτή την αγωνία, να τα ακούσω!
Ακόμα το σκίρτημα στη καρδιά το νοιώθω!
Και χωρίς κάλαντα, γιορτές δεν νοιώθεις, αφού δεν σου έφεραν,
τη χαρμόσυνη είδηση, τα παιδικά χείλη και τα χαμόγελα τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου