Απ' όλες τις φορεσιές της ψυχής μου,
μονάχα η θλίψη δεν παλιώνει ποτέ'
κι ανάμεσα στα χρώματα του κόσμου,
μόνο το γκρίζο μένει αξόδευτο.
Να 'ναι που βάθυναν οι γραμμές του προσώπου;
Ή που τα σταφύλια τ' Αυγούστου
αμέστωτα έμειναν τούτο το χρόνο
και δακρύζουν τα μάτια μου στη στιφάδα τους.
Καρτερώ μια βροχή να ξεπλύνει
τη σκόνη που πετρώνει τις μέρες μου
και μιαν ανατολή να θανατώσει
του φεγγαριού την αέναη έκλειψη.
Τη νύχτα υφαίνω το στερέωμα,
μα κάθ' αυγή γοργά το ξηλώνω
μη λάχει και το φαντό τ' ουρανού τελειώσει
και σπάσω την υπόσχεση που σου 'δωσα
να καρτερώ για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου