Γυναίκα από νερόχρωμα
ποιο να ‘ναι τ’ όνομά σου;
Ποια η φωνή σου και ποια η σκέψη σου;
Ξεπήδησες ένα απόγευμα μέσα απ' τα όνειρά μου
με χρώματα μοναδικά.
Ήταν τα μαλλιά σου χρυσά
σαν τον ώριμο ήλιο του μεσημεριού.
Δυο ρόδα άνθισαν στα χείλη σου
που σαν τα φίλησα άνοιξαν'
νύμφες μικρές γεννήθηκαν απ’ το χαμόγελό σου.
Σάρκα λευκή κι ευγενική με το δικό μου χάδι
σβήνω τα γκρίζα σημάδια του πόνου σου.
Λευκαίνω τα μελανά σημεία
και τα σκεπάζω με ροδαλά φιλιά.
Γυναίκα από νερόχρωμα υπήρχες πάντα εκεί
αέρινη και αόρατη.
Άχρωμη και διακριτική.
Κι ένα απόγευμα εγώ έσκυψα πάνω σου
και σε χρωμάτισα μ' αγάπη.
Μ' αγάπη κι αρώματα.
Τα μαλλιά σου να μυρίζουν κανέλλα.
Στο κορμί σου να οσμίζομαι γλυκό μανταρίνι,
σαν το γλυκό που 'φτιαχνε κάποτε η μάνα μου
Γυναίκα από νερόχρωμα.
Πολύτιμη ύπαρξη με γεύση και άρωμα.
Άφησα τα χείλη σου τελευταία να μυρίζουν δυόσμο.
Δυόσμο και γιασεμί!
Με γλυκά φιλιά σε σκέπασα
και μέσα σου πνοή εμφύσησα.
Να ζωντανέψεις και να υπάρξεις.
Να είσαι αληθινή και να αξίζω εγώ
να ζήσω αυτό το όνειρο.
Γυναίκα από νερόχρωμα
φιλιά δυόσμου να σου κλέβω
μέχρι το τέλος του κόσμου αυτού!
...Σταυρούλα Δεκούλου...
(Το συνοδό σκίτσο ανήκει στη γράφουσα
η οποία διέκοψε κάθε επαφή με την ζωγραφική το 1994.
Αυτό είναι το πρώτο της σκίτσο 20 χρόνια μετά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου