Γυναίκα ήταν η βροχή, σ' ένα υπόγειο ζούσε.
Απ' τον μικρό φεγγίτη την άκουγα τις νύχτες να κυλά,
απ' την απανεμιά το μάνταλο σκουριασμένο
βογκούσε.
Γυναίκα ήταν η βροχή σ' ένα τάφο ζούσε.
Απ' τα μικρά της παραθύρια έβλεπε πουλιά,
στόμα με στόμα στα κλαριά,
χέρι με χέρι ένα λουλούδι κι ένα παιδί
κάτω απ' την κληματαριά είχαν θαφτεί..
Στο θολό καθρέπτη κρυμμένα δάκρυα
αδειανή η κάμαρη από χαρά.. Πτωχή μου καρδιά!
Μιαν ημέρα θλιβερή στον δρόμο βγήκε να χορέψει ένα ταγκό,
άλλο δε τον βαστούσε τέτοιον καημό.
Πρώτες σταγόνες, εφήμερες δε θα σταθούν,
στο πρόσωπό της σαν κυλούν.
Τούτη η φορεσιά δεν έχει ειρήνη στην ψυχή
φθαρμένες πόρπες,
στο χρόνο πίσω δε γυρίζει το κορμί.
Γυναίκα είναι η βροχή, μέσα στο σπίτι μας τώρα ζει.
Μη μελαγχολήσεις αγάπη μου
στ' ουράνια κάποτε ο πόνος θα χαθεί..
Ήτανε Άνοιξη θαρρείς, στα μάτια της τα μενεξιά
σταχτιά σύννεφα περαστικά.
Στέκεται λίγο τρυφερά ψηλά στα βράχια,
την θάλασσα αγκαλιάζει και πετά.
...Eva Loliou...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου