Κάπως έτσι
αφεθήκαμε ξεχαστήκαμε
στη σιωπή, χωρίς απάντηση
δεν υπάρχουν γιατί!
Πόσος χρόνος
χρειάστηκε τη μορφή σου
να δω να κουρνιάσω στο βλέμμα σου,
στα κύτταρα σου να μπω!
Κάπως ετσι
συνήθισα στα γιατί ν'απορώ,
να χαλιναγωγώ την ψυχή μου
Σε στάλες νερό!
Έτσι κάπως
χαθήκαμε στ' ανεξίτηλα
χρώματα, στην πλάνη π' αφήσαμε
να μεθύσουμε μ' όνειρα!
Έτσι κάπως
χαθήκαμε σ' ανάσες καυτές,
σ' ακρογιάλια στην έρημο
διψασμένοι εραστές!
Πόσος χρόνος
χρειάστηκε στο αχ της ψυχής,
να χτυπάει σε νότες
η καρδιά μοναχή!
Κάπως ετσι
συνήθισα να μιλώ με τ'αστέρια,
συνομότες να γίνονται στης
ψυχής τα θλιμμένα!
...Νέλλη Κουμεντάκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου