Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια
τους ίδιους ίσκιους συναντώ
Αργά τριγύρω περνούν και χάνονται
απομεινάρια των ίδιων χώρων,
φαντάσματα κι ανάσες άλλων καιρών.
Ανάσες κοφτές λαχανιαστές που δυναμώνουν
όπως ο άνεμος πριν απ' τη βροχή.
Χίλιες ευχές πιασμένες σε δίχτυ
που έγιναν σαν πέτρες βαριές,
παλιές φωνές σημάδια στο χώμα
Σαν φύλλα ξερά πεσμένα στο δρόμο
προσμένουν ένα φύσημα αγέρα
κι εκείνος αργεί.
Τα μάτια μου κράτησα κλεισμένα σφιχτά,
για να μη βλέπουν τις πέτρινες σκιές
που λιώνουν στους δρόμους.
Αγάλματα που ταξίδεψαν
από πολύ μακριά εδώ για να φτάσουν,
νομίζοντας θα βρούνε καλές εποχές.
Χειμώνες και καλοκαίρια
τυλιγμένα πάντα μαζί στο ίδιο δέμα
δίχως χαρτί προορισμού,
όλο γυρνάνε στις εφήμερες πόλεις
Μαρίνα Αντωνίου
Συλλογή Σκοτεινά Μονοπάτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου