Στο Έμπα του χωριού, στ' αριστερά σου, οι πηγές
χύνοντας γάργαρο κελαρυστό νερό...
Έσκυβες και κολούσες το στόμα σου στο αφρισμένο άνοιγμα,
και πάγωναν τα δόντια σου!
Η πρώτη εικόνα που είδα
φτάνοντας εντεκάχρονο παιδί στο χωριό...
Τις πηγές να αναβλύζουν γάργαρα
σχηματίζοντας μια μεγάλη έκταση νερού
που κυλούσε πιο κάτω σ' ενα όμορφο ποτάμι
περνώντας ανάμεσα απο καταπράσινα πλατάνια!!!
Τώρα μια σιδερόφραχτη περιοχή
με κάτι άσχημες κυλινδρικές δεξαμενές,
οριοθετούν την κατοχή της ΕΥΑΘ στο νερό μας...
Όμως η ομορφιά δεν φυλακίζεται...
Το ποτάμι έσπασε τα δεσμά του, και ανάβλυσε πάρα κάτω...
Το ρεύμα του βρήκε την παλιά του κοίτη
και ξεχύθηκε ακράτητο...
Το ποτάμι!....
Αυτό με συντροφεύει στους μοναχικούς μου περιπάτους...
Απο παιδί, έπαιζα με τ' αλλα παιδιά στα νερά του
όταν γυρίζαμε απο τις επιδρομές μας στα περιβόλια
φορτωμένοι σύκα, σταφύλια, ρόδια,
κι ο'τι άλλο βρίσκαμε, σταματούσαμε στο ποτάμι
να φάμε τη λεία μας,
και με τα φλούδια απο τ' αποφάγια μας,
να ταΐσουμε τα ψάρια...
Αργότερα με πήρε το ποτάμι της ζωής, και με σήκωσε...
Με χτύπησε σε βράχια και ξέρες...
Μ' έβγαλε στην πόλη της Θεσ/νικης...
Κι εκεί αφου για χρόνια με ξαναχτύπησε αλύπητα,
με ξανά έφερε στα πάτρια χώματα...
Τώρα ...περπατάω γύρω του...
Έχουμε ηρεμήσει, κι εγώ κι αυτό...
Του μιλάω με το νου...μ' ακούει...παίρνει τα λόγια μου,
και τα ταξιδεύει στους αγρούς,
ποτίζει μ' αυτά στο διάβα του τα πλατάνια και τις λεύκες...
Περνάει ψιθυρίζοντας λίγο πιο κάτω
απο τα ψηλά κυπαρίσσια...
Εκει που αναπαύονται οι αγάπες μου
και τους αφήνει χαιρετίσματα...κι ύστερα με τον αέρα
μου τα στέλνει πάλι πίσω...σαν θύμισες απο παλιά...
Σαν χρόνια που δεν ξεχάστηκαν ποτέ...
Σαν έμπνευση!!!
Ελένη Ταϊφυριανού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου