Οι απαντήσεις... Maria Koutousi.

Κάποτε είχαμε όλες τις απαντήσεις.

Τότε οι ερωτήσεις ήταν

αγέννητες...

Τότε το πιο φυσικό πράγμα,

το δεδομένο, το αδιαμφισβήτητο

ήτανη ύπαρξή μας,

η ύπαρξη των άλλων,

η ύπαρξη του κόσμου.

Τότε ζούσαμε μέσα στο νόημα...

Ήμασταν το νόημα...

Τότε το πριν..., το μετά... ήταν

χρονικοί προσδιορισμοί απόντες,

με το τώρα να προσδιορίζει το πάντα...

Τότε η αρχή και το τέλος,

το πώς και το γιατί κολυμπούσαν

ξέγνοιαστα στον χωρίς όρια

ωκεανό, στο ασφαλές αντίκρυσμα

του αυτονόητου...

Και μετά τα επιρρήματα

του χρόνου, του τόπου, του τρόπου

της αιτίας μας γέμισαν ερωτήσεις...

Πότε; Από πότε; Έως πότε;

Πού; Από πού; Για πού!

Πώς; Έτσι; Αλλιώς;

Γιατί; Από τι; Προς τι;

Και μετά το νόημα έγινε ζητούμενο...

Το τώρα μια στιγμιαία αναφορά

στο παρελθόν και στο μέλλον...

Το πάντα είδε τα όρια...

Και μετά ήρθαν οι απαντήσεις...

Πολλές ή ανύπαρκτες ή αδιάφορες...

Η ελευθερία της επιλογής:

Του αυτοπροσδιορισμού...

Της αυτοαπαξίωσης...

Της αυτοκαταδίκης...

Της αυτοθέωσης...

Απαντήσεις:

του μυαλού

της καρδιάς

της γνώσης...

της άγνοιας

της έπαρσης

της απελπισίας

της ελπίδας...

Και μετά η απουσία απαντήσεων...

Και μια απαιτητική ερώτηση

να επιμένει, μετέωρη και ουσιαστική:

Μήπως όλες οι απαντήσεις,

όλο το νόημα είμαστε εμείς;

Ο βαθύς πυρήνας

της μυστικής μας καρδιάς,

της απερινόητης,

της συμπαντικής;

Maria Koutousi.