Μη με κοιτάς.
Σ' εκείνη τη γωνιά του δρόμου
κάποτε φώλιασαν ερωτευμένα φιλιά.
Τώρα έρημη στέκει κι άδεια από έρωτα.
Σαν τις κόχες των ματιών μου.
Μη με αγγίζεις.
Στο παγκάκι αυτό στην πλατεία
κάποτε ακούμπησα ένα όνειρο.
Τώρα ένα μάτσο ξύλα που
κανείς δεν ξαποσταίνει.
Σαν την αγκαλιά μου.
Μη με ανασαίνεις.
Στο πάρκο έξω από το παράθυρο
κάποτε μοσχοβόλησε η αγάπη.
Τώρα μόνο η βροχή μυρίζει στο χορτάρι.
Σαν το φθινόπωρο μέσα μου.
Μη με φιλάς.
Κάποτε το φιλί μου ζέστανε μια φωτιά
και μια γεύση γλυκιά από ροδόσταμο.
Τώρα κρυώνει και πονάει.
Σαν τα χείλη μου που ξεράθηκαν.
Όμως ένας ψίθυρος μέσα μου
όλο και δυναμώνει.
Κι όσο αρνούμαι να ακούσω
τόσο κραυγή αναδύεται.
Κοίτα με! Άγγιξέ με!
Ανάσανέ με! Φίλα με!
Στην πόλη που ερήμωσε
γίνε ανθισμένη αμυγδαλιά.
Φέρε την άνοιξη στο χειμώνα μου.
Τόλμα να με αγαπήσεις ξανά.
Τόλμα να γεμίσεις όσα αδειάσαμε.
Αγνόησε το φόβο κι έλα.
Μη με κοιτάς! Δες με!
Μη με αγγίζεις! Νιώσε με!
Μη με ανασάνεις! Γίνε η ανάσα μου!
Μη με φιλάς! Κατοίκησέ με!
Άλλαξε τον πόνο με την ελευθερία.
Ελευθέρωσέ με κι εγώ υπόσχομαι
να μη σπάσω ποτέ τα δεσμά.
Να σου κρατάω το χέρι
και μαζί να ανάψουμε
ένα ένα τα φώτα.
Ταπεινά ευχαριστώ!!
ΑπάντησηΔιαγραφή