Ολόισια... Γιώργος Δ. Σταυρόπουλος.

Πώς γίνεται να ξεχάσω την ξυπολησια

Το μικρό μονοπάτι που 'γινε δημοσιά

Έκαιγε και χωρούσε τις δυο πατούσες

Είχε σκληρά αγκάθια στο χώμα κρυμμένα

Την μάνα να γυρνα, να με περνά κι εμένα...

Ξεχνιέται, καλή μου, η Ελλάδα μας;

Μπορώ να ξεχάσω τα μάτια σου;

Τεντωνα τις χούφτες μου

Να κρύψω τα μπαλώματα

Στου παντελονιού τα γόνατα...

Θυμάμαι είδες! Έκλαψα

Κι έχασα τις ελπίδες!

Τώρα το μονοπάτι έγινε δρόμος

Ο δρόμος έγινε σκληρό στρώμα

Το πεζοδρόμιο προσκεφαλι

Το μπαλκόνι μου τρία σκαλοπάτια

Περαστική μου, πώς να σε δω

Ολοισια στα όμορφα σου μάτια!

Είδες; Το ίδιο ζούμε πάλι!

Γιώργος Δ. Σταυρόπουλος 2014