Πάει καιρός τώρα που κοιμήθηκε το όνειρο μου,
κουράστηκε να περιμένει.
Και τώρα απέραντη σιωπή δεν ακούγεται τίποτα .
Εγώ και η ψυχή μου παρέα. . Φοβάμαι να μιλήσω
γιατί όσο καιρό μιλούσα δεν με άκουγε κάνεις..
Άνθρωποι περαστικοί σκυμμένοι ώμοι χωρίς χαμόγελο.
Ζω στη σιωπή ίσως γιατί
φοβάμαι να μιλήσω μην ξυπνήσουν τα όνειρά μου,
σε ένα κόσμο αδιάφορο.
Θα περιμένω κάποια άνοιξη μαζί με τα χελιδόνια να
δώσω φτερά στα όνειρα μου να πετάξουν
Carpediem Roza
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου