Πες μου τι άλλαξε
κι έγινε η ζωή μας μια φυλακή.
Πες μου τι ξεχάσαμε
να αφήσουμε στο χτες
και δεν μας έδωσε
λίγο χώρο για το αύριο.
Πότε σβήσαμε τ' αστέρια του ουρανού
κι έγιναν οι νύχτες σκοτεινές.
Πότε κομματιάσαμε ένα φεγγάρι
και τώρα δεν μπορούμε
τραγούδι να του πούμε.
Έμειναν άδειες οι αγκαλιές,
τα μάτια φοβισμένα.
Η λαχτάρα στα ακροδάχτυλα
στέκει και περιμένει σκεφτική,
να μείνει ή να φύγει.
Σε ποιά δύναμη τώρα να δωθεί
που η αγάπη έβγαλε φτερά
και πέταξε μακριά.
Μη μου λυπάσαι
δεν τελειώνουν οι πόρτες της ζωής.
Παντού φυτρώνουν
μικρά αγριολούλουδα
σε πείσμα των καιρών,
νέκταρ για να κεράσουν κάθε χάραμα,
Μαρίνα Αντωνίου 2021 Κατοχυρωμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου