Ένα ποτάμι ο καιρός στα χέρια μου
και πως να τον κρατήσω.
Μ' ένα παράπονο κυλά,
το μόνο που προλαβαίνω
τις μέρες μου πέταλα λουλουδιών
στις όχθες του να ρίξω.
Ποτέ τις άκρες του δεν βλέπουμε
και τούτο είναι ταξίδι μοναδικό.
Ενας αγέρας στα βλέφαρα της μέρας,
μια σταγόνα πόθου,
στο μαξιλάρι της νύχτας,
κι όλα κοιμούνται πάλι.
Να ονειρευτούν ταξίδια μυστικά
σε άλλους γαλαξίες,
εκεί που πέφτει η ευτυχία
με τις στάλες της βροχής το χάραμα.
Ξυπνάς ύστερα και φοράς τη ζωή σου
που είχες κρεμάσει το βράδυ
Μαρίνα Αντωνίου 2021 Κατοχυρωμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου