Αλληγορικό... Κατερίνα Πήττα.

Φυλλορροεί ο χρόνος ανάμεσα στο σίγουρο παρόν

και στ' ονείρου τ' ανέλπιδο!

Ποιος χρόνος;

Προσδοκίες που δεν ευοδώθηκαν,

γυρεύουν εκδίκηση απ' τα θα, του μέλλοντα!

Ποιες προσδοκίες;

Ακατάλληπτη η γλώσσα των ανθρώπων

κι η μιλιά τους απόκοσμη

Ποια γλώσσα;

Χαμένη κι η γενναιοδωρία των ημερών,

πνίγηκε σ' άνυδρες νύχτες!

Ποια γενναιοδωρία;

Φθονερά βλέμματα, έρπουν και δρέπουν

της σκιάς σου τη δόξα!

Ποια δόξα;

Κερνούν οι κόλακες την φιλαρέσκειά σου

κι εσύ άταρη φιγούρα, έρμαιο της αδυναμίας σου,

μειδιάς!

Ποιοί κόλακες;

Προσκυνητές σε κουφάρια ναυαγίων, με μάτια σβηστά,

απαριθμούμε ματαιωμένα καλοκαίρια!

Ποιοί προσκυνητές;

Ποιός, ποιοί, ποιές, ποιά, ποιό ...

Φτάνει πια!

Καταργώ τις αντωνυμίες!

Το χαμόγελό μου, θέλει φως, για ν' ανθίσει!

Δεν του ταιριάζει η κτήση κι η ερώτηση!

Δεν του ταιριάζει το πένθος!

Ανάβω το φως!

Κατερίνα Πήττα

11/05/2021