Στου ποταμιού την άκρη... Αντρουλλα Θεοκλη Νικηφόρου.

Ξυπόλητη να περπατώ,

στου ποταμιού την άκρη,

κρυστάλλινο είναι το νερό,

σαν του ματιού το δάκρυ.

Μέσ'το νερό,ν'αντανακλά,

ολόιδια η μορφή μου,

όνειρα ανεκπλήρωτα,

σε τούτη τη ζωή μου.

Να περπατώ ολομόναχη,

ν'ακούω τ' αήδόνια,

να φτερουγίζουν με χαρά,

ανάμεσα στα κλώνια.

Στην άλλη όχθη,απέναντι,

μιά σκιά αντικρύζω,

να περπατά στις φυλλωσιές,

κι αρχίζω να δακρύζω.

Αντανακλούνε οι σκιές,

και πέφτουν στο νερό,

οι δυό τους τώρα σμίγουνε,

που χάθηκαν καιρό...

Αντίθετη κατεύθυνση,

οι δρόμοι δεν σταυρώνουν,

και προχωρούνε οι σκιές,

ποτέ δεν ανταμώνουν.

Μα το νερό εκύλισε,

στην θάλασσα και πάει,

και οι σκιές εχάθηκαν,

τον δρόμο τους,η κάθε μιά τραβάει....

Μένει ο ήχος του νερού,

στ'αυτιά μου για παρέα,

και συντροφιά μου τα πουλιά,

η μουσική ωραία!!!!

22/6/2021