Η υπεράσπιση του ανθρώπου... Πετρούλα Σιόγκα.

Οι σκέψεις μαύρα κοράκια πια τριγυρίζουν στο νου

με κατεύθυνση την καρδιά..

Τις φυλάκισα για να μην μπορούν να γίνουν λέξεις

και αποτυπωθούν στο λευκό χαρτί και μαυρίσει κι αυτό.

Προτίμησα το γαλανό ουρανό το δικό μου και το κόκκινο

της καρδιάς.. Προσπαθώ εδώ και ώρα να βρώ έστω μια, δέκα,

εκατό δικαιολογίες για να υπερασπιστώ τον άνθρωπο.

Να υπερασπιστώ κάτι που θα μου δώσει και πάλι ελπίδα να

μπορέσω να με ξαναδώ και πάλι να γράψω με λέξεις

χρωματιστές για την ύπαρξη του ανθρώπου.

Είπα δε μπορεί να μην υπάρχει κάτι

το οποίο να τον συγχωρήσει για όλα αυτά τα εγκλήματα που

διαπράττονται εν γνώσει του. Ένα απόλυτο σύμβολο εξουσίας!

Χωρίς να μπορεί να νιώσει πως αυτό που χτυπάει

είναι ο εαυτός του!

Μήπως φταίω;

Δεν μπόρεσα να γίνω καθρέφτης να δει το είδωλο του μέσα μου!

Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να του δείξω την άνοιξη και έμεινε

στο χειμώνα σκοτώνοντας ότι του τη θύμιζε!

Εγώ και πάλι θα συνεχίζω να πιστεύω σε αυτή την εικόνα

του ανθρώπου που κυνηγάει το δίκαιο και το τραγούδι

της ψυχής για την ομορφιά.

Αρκεί να μπορεί να κοιτάξει μέσα

στα μάτια μου!

Πετρούλα Σιόγκα

*rosi*