Φεύγω…
Παίρνω ένα δρόμο αγύριστο,
το νου καλύπτει σύγνεφο,
βαρυγκωμιά τα στήθια..
Εδώ,
ο κόσμος πιά δέν με χωρά!
Άσκοπα ο χρόνος μου περνά,
μέσα στ’αποκαΐδια…
Εγώ,
πού δέν λυγούσε η αναποδιά,
ξεπάστρευα τά φίδια
ρίχνοντας λάδι στή φωτιά
Μά φεύγω…
αφού όσα χρόνια χάλασα
μεράδια πόνου μάζεψα
για θησαυρό μες την καρδιά!
Γερνώ..
Κι απ’τη ζωή μου αφαιρώ
Ψευτόνειρα πού συγκρατώ,
σάν ακατοίκητο χωριό….
Θαρρώ..
Άχρηστο βιός κι ανάθεμα
τού ανθρώπου είναι βάσανα,
αυτά φορτώθηκα κι εγώ!
Μπορεί…
Γιά τ’αύριο νά νοιάζομαι
συχνά να συμβιβάζομαι,
έστω κι αν ματαιοπονώ…
Μά φεύγω…
Ακολουθώντας πέρασμα,
Ψεύτρας ζωής ξεγέλασμα,
Γιάννης Μπόκας Δεκέμβρης 2013 Κατοχυρωμένο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου