Είχα κάνει παράκληση στην ομορφιά
του Αυγουστιάτικου φεγγαριού
να σε φέρει κοντά μου.
Αυτό ήξερε κι όλα τα μυστικά
της αγάπης μας.
Όλα τα γνωρίζει
και τα απαλύνει
με το φως της.
Άνοιξε δρόμο ολόλαμπρο
και φεγγοστολισμένο
και τώρα στέκεται
σε εκείνο το ανηφόρι
και μας βλέπει αγκαλιά.
Μια τέτοια βραδιά ονειρεμένη
ερωτεύονται
από αμάθεια οι θνητοί.
Κάνουν σενάρια με το μυαλό τους
για όσα η καρδιά ζητά.
Κλείνουν τα μάτια και δίνουν φιλιά
αγκαλιασμένοι από λαχτάρα
κι ανάγκη να νιώσουν ποθητοί
και ερωτευμένοι πάλι και πάλι.
Και φαντάζομαι πως αυτή
η ανάγκη δε θα σταματήσει
να υπάρχει ποτέ.
Έτσι νιώθεις πως είσαι ζωντανός.
Με όπλο το αυγουστιάτικο
φεγγάρι σου και πάλι
σε αναζητώ και σε πλανεύω.
Άθυρμα γίνομαι, γίνεσαι,
γινόμαστε; Μιας σελήνης,
μιας ανάγκης, μιας αναγκαιότητας;
Δεν θέλω να πάρω απάντηση
Μου φτάνει μόνο η αγκαλιά σου
κάτω από ένα τέτοιο φως
Μα πιο πολύ το φιλί σου.
Ένα φιλί για να μη
Ε. Λ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου