Εφθασε μές τό σύθαμπο πρωτού
νά ξημερώσει,
στη σκοτεινάγρα τής αυγής
θλιμμένη…
Δέν πρόλαβε ένα όνειρο γλυκό
νά νιώσει
καί τη χαρά που χρόνια ακόμα
περιμένει!
Αγάπη άστατη στο χρόνο πού
ριτύδωσες
γεροντοκόρη έμεινες στο πέρας
τών καιρών,
δέν έμαθες στ’αλήθεια πόσο μέ
ταπείνωσες,
σακάτη αφήνοντάς με φλογερών
στιγμών!
Φωτιές ανάβω χειμωνιάτικες τά
βράδια,
γιά να ζεσταίνω θύμησες πού
συγκρατώ ακόμα,
που βγαίνουν βόλτα στά σοκάκια
και βουλιάζουν,
μες σέ σωρούς ξερόφυλλα πού
κάλυψαν το χώμα…
Στο σπίτι τών ανέμων πλέον δεν
σέ βρίσκω!
Πριν φθάσει το ξημέρωμα εσύ
έχεις φύγει,
τά πάντα στή ζωή μου μοιάζουν
ρίσκο
και συνεχώς απελπισιά τίς μέρες
μου τιλύγει!
Αχ!εισαι η τύχη μου πού χάθηκε
στά ζάρια
κι ένα χαμόγελο πού χλώμιασε
στη λήθη !
Διαβαίνουν ξέκοπα τής μοναξιάς
τά βράδια
και άγονη θλίψη συντροφεύει μου
Γιάννης Μπόκας (ΑΣΤΑΤΗ ΖΩΗ) Κατοχυρωμένο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου