Όλος ο κόσμος μιά ομίχλη!
Χαλασμένη και πάλι τής ζωής η πυξίδα,
σέ λάθος με οδηγεί μονοπάτια.
μεταμορφώνομαι σε βράχο που πάνω του ξεσπούν μανιασμένα
κύματα, λες και φταίω εγώ που πνίγηκαν στο πέλαγο.
Αθέατος ο κόσμος στον θερινό σινεμά του ορίζοντα.
Θέατρο σκιών και ήχων.
Ευθυγραμμίζεται ο σφιγμός μου με την ιαχή των κεραυνών.
Λυσσαλέα στόματα οι αστρικές τρύπες του σύμπαντος.
Ελεύθερη όπως η θύελλα, έξυπνη όπως τό μαστίγιο,
Έτσι είναι η ζωή γι'αυτό έχει πάντα το πάνω χέρι.
Μιά φέτα από τό φεγγάρι κόπηκε και σκάλωσε πάνω απ'τήν ιτιά
που λύγισε από δικό της πόνο μα,και από δανεικό.
Βουλιάζει λένε ο πόνος στο πέρασμα του χρόνου όπως το νερό
μέσα στην άμμο. Βουλιάζει λέω ο κόσμος στα απόνερα
τής δικής του υποκρισίας..
Κουράστηκε η ψυχή μου να παλεύει.
Με σκάλα το ουράνιο τόξο,
περνάω στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού
Η ελπίδα ,μιά χιονονιφάδα που σκορπίζεται στον άνεμο,
ταξιδεύει στις ανθρώπινες καρδιές όπως στά συγκοινωνούντα
δοχεία, μα εγώ γυρεύω καταιγίδες να χαθώ.
Κάποιοι "ευηπόληπτοι " πολίτες ανοίγουν τόν δρόμο
χαμογελώντας σαρδόνια να περάσει η αθωότη και πετούν
απροκάλυπτα την προβιά που πίσω της κρύβονται, κλείνοντας
την πόρτα σε μιά κοινωνία που έτσι κι αλλιώς εθελοτυφλεί.
Απλώνουν τά βρώμικα χέρια τους τσαλακώνοντας φτερά
πού δεν πρόλαβαν να ανοίξουν.
Βολοδέρνουν άγρια θηρία οι ψυχές.
Σαραντάπληγες, μπαρουτοκαπνισμένες, μοναχικές.
Κοντοστέκονται στις πανσιόν τού χρόνου ,
να ξανασάνουν,να ξεκουραστούν,
να πλύνουν τίς πληγές τους,να χαθούν για λίγο πρίν βγουν ξανά
σ' ανήλιαγα σοκάκια νά γυρέψουνε το φώς.
Κρατώ την ανάσα μου κραυγή πριν γίνει στην σιωπή.
Προσπαθώντας να ανοίξουν τού μυαλού μου τίς πόρτες,
σέ δαιδαλώδη μονοπάτια χάθηκαν οι σκέψεις
κι ακόμη χτυπούν το σκουριασμένο μάνταλο.
Κτενά Ρούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου